15 januari, afscheid met tranen

We moesten vroeg opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn. We hoefden alleen nog wat kleine dingetjes in te pakken die we op het laatst nog nodig hadden. De koffer van Corina ging met veel moeite dicht maar het is gelukt. We namen een snelle hap bij het ontbijt en Corina nam snel nog foto's en maakte een film van het huis van Hans en Rae. Hans ging nog even plassen. We hebben nog gekeken of er niets is blijven liggen, zeiden de kat nog gedag en zijn ook ingestapt. Wat ik misschien vergeten ben te vertellen over deze kat is dat Hans en Mauw een haat/liefde relatie hebben. Hij wordt alleen altijd gek van het gemauw van het beest en duwt hem expres 's nachts van het bed af als Mauw tegen zijn benen aan ligt. Een keer werd hij zo gek van het gemauw dat hij ooit een voorgaande kat vroeger een schop wilde geven, niet hard ofzo, Hans is geen dierenbeul hoor ;), maar hij raakte daarbij wel de rand van de koelkast en brak zijn grote teen. In de auto was het lange tijd angstvallig stil. De dag waarop een einde komt aan een mooi tijd en afscheid nemen is nooit leuk en dat beseften we denk ik allemaal. Vandaar de stilte. Het was een kleine twee uur rijden naar "ChristChurch". Onderweg hadden we het nog over de rivieren die droog  of bijna droog lagen en over de aardbevingen. Eenmaal bij het vliegveld zette Hans ons eerst af zodat wij onze bagage alvast konden afgeven bij de balie van "Singapore Airlines". Daarna kwamen we Hans al tegen in de hal en hebben we nog twee kleine souveniertjes gekocht en een hoesje voor de I-Phone 4S van de "Allblacks" eindelijk heeft Jantje m gevonden. We deden nog even een bakkie maar daarna was dan toch dat pijnlijke moment daar. Corina kon het nog even uitstellen doordat ze inzag dat we een formulier waren vergeten in te vullen voor het verlaten van Nieuw-Zeeland voor bij de paspoortcontrole. Maar toen dat eenmaal ingevuld was moest het er toch van komen. We hadden de pen neergelegd en de tranen begonnen bij ons alle vier meteen te vloeien. Het afscheid nemen deed heel veel pijn, was erg emotioneel. "Thank you so much for everything, we're gonna miss you!!!". We liepen door naar de eerste balie, keken om, maar ze waren al verder gelopen. T was ook moeilijk natuurlijk. We verontschuldigden ons nog tegenover de dame waarbij we het eerst ons moesten melden. Maar die zei: "ach dat zien we wel vaker hier hoor!". Bij de controle van de handbagage kreeg GJ nog een compliment voor zijn "Maori Allblacksshirt". "Always better than a yellow one with a wallaby!". Daarna volgde de echte paspoortcontrole en zelfs hier verontschuldigden we ons voor onze betraande gezichten. "We just had to say goodbye", waren onze woorden. De mevrouw zei geeft niets, het scherm waar jullie net achter vandaan komen wordt ook niets voor niets "wailing wall" genoemd. Daarmee doelend op de tranen die hier erg vaak vloeien. "Just remember you can always come back to New Zealand for 3000 dollars or so". Daar moesten we even om lachen. We liepen de belastingvrije winkel door naar de hal waar alle Gates zijn. De tranen waren nog steeds niet weg, we snikten nog steeds. We mochten gelijk boarden en dus het vliegtuig in. Toen het vliegtuig eenmaal vertrok en we nog even Nieuw-Zeeland onder ons zagen begonnen we weer. Je beseft dat je NZ dan voor lange tijd niet meer gaat zien en dat dit het laatste is wat je ervan ziet. Het verdween onder je vandaan in de verte. Toen we op zee zaten was het over en zijn we films gaan kijken, kregen we de eerste maaltijd en hebben we geprobeerd te slapen, maar dat lukte, zoals we gewend zijn, niet. We zaten ook heel lang boven Australië. Veel woestijn gezien daar en van hoog erboven zie je allerlei verschillende kleuren en vormen in die woestijngrond. Erg mooi om te zien. Na 11 uur waren we eindelijk in Singapore aangekomen. Het was hier weer zonnig en warm. We moesten nu zes uur ons zien te vermaken achter de grens waar de belastingvrije winkels en restaurants etc. zijn. Ze hebben ook een vijver met koikarpers en een vlindertuin. Hier hebben we even gekeken. Daarna hebben we wat gedronken en wat grote kipnuggets gegeten bij het "Hard Rock Café". Daarna zijn we alvast gaan kijken bij de gate maar daar mochten we nog niet zijn. Dat was wel een lange loop met rolbanden. Duurt lopend 20 minuten voor je bij gate 18A bent. We moesten over twee uurtjes terug komen. Nu namen we het treintje terug naar de winkels. Dat lopen deden we meer om de tijd te doden. Corina wilde nog even zitten bij de restaurants bij het raam, even vliegtuigen zien landen en daar was ook een hoek met meerdere televisies, dus hebben we nog even wat CNN zitten kijken. Zo hebben we live de nominaties van de "Oscars" bekend gemaakt zien worden. Daarna zijn we weer de lange weg naar gate A18 gaan lopen. Onderweg zagen we dat de gate nu wel geopend was. Eenmaal daar gingen de spullen weer door de scanner en gingen we even zitten om daar te wachten op het boarden. Ongeveer twintig minuutjes later mocht dat ook. We zaten weer bij een plekje bij het raam. We stegen op en lieten Singapore achter ons. Deze vlucht ging 13 uur en een kwartier duren. Het was al twaalf uur 's nachts in Singaporse tijd toen we vertrokken. We kregen nog een late maaltijd "Supper" GJ hoefde niet, logisch hij had net een Whopper achter zijn kiezen en wilde slapen. Ook logisch want we zijn nu al 22 uur op ofzo. En Corina had wel trek en met een gevuld buikje slaap je beter. We hebben toen ook een paar uurtjes licht geslapen. Werden af en toe wel even wakker maar doezelden dan weer lichtjes in. Later konden we de slaap niet meer vatten en bleef GJ toch met zijn ogen dicht op de stoel zitten om het te proberen. Corina ging de film "the Expandables 3" kijken. Daarna weer een paar pogingen om even lichtjes te slapen. Dat lukte maar af en toe en maar voor heel even. We keken af en toe naar beneden uit het raam en zagen weer de steden onder ons in de vorm van lichtjes. We kwamen volgens de kaart ook langs "Delhi" in India. Dat was een zeer grote lichtgevende vlek onder ons. We kwamen ook over Pakistan, Afghanistan, Iran, Turkije, de Zwarte Zee, Roemenië, Hongarije, Slowakije, Tsjechië, Polen en Duitsland. Na de grens met Nederland ging het heel snel. We kwamen, nog steeds in het donker, over Drenthe, het Markermeer keerden boven IJmuiden en landde zo op de Zwanenburgbaan rond tien over half zeven. We hoorden later nog dat veel mensen ons via flighttracker of flightradar volgden. Zelfs Arno appte Dorien nog toen we geland waren. Hij schijnt zelfs de luchtverkeerstoren te kunnen horen. Benieuwd zijn we of hij onze landing zo gehoord heeft. Albert volgde het op zijn telefoon ook op Schiphol en zei dat hij ons toestel rond de landing gezien heeft zo. Daarna duurde het zo'n tien minuten voordat we aan Gate G7 gekoppeld werden, we moesten er nog heen taxiën. Corina deed haar dikke trui aan want hier was het volgens het computerscherm in het vliegtuig vijf graden. Die had ze alvast in haar handbagage gestopt. Dat was dus ff een flink verschil met Nieuw-Zeeland waar het, bij onze aankomst in NL, nu zelfs 36 graden was!!!! GJ had een lange broek en vest in zijn rugzak zitten maar deed die na het uitstappen niet aan. We liepen naar de douane waar we net als bij ons vertrek een maand geleden via de zelfscan gecontroleerd werden. Corina was zo klaar, GJ moest toen het lang duurde ook zijn bril afzetten, want zo ging het blijkbaar makkelijker. Daarna liepen we naar bagageband 18. Waarschijnlijk lagen onze koffers onderop omdat ze het eerst erin zijn gegaan door de overstap, want het duurde onwijs lang voordat we onze koffers zagen. Maar aan de andere kant stonden er ook nog veel mensen toen wij naar de glazen schuifdeuren liepen. Het was even zoeken en er stonden ook veel mensen met spandoeken voor andere mensen, maar daar zagen we ze hoor....Albert, Dorien en Jeroen. Wat fijn om ze weer te zien. Jeroen heeft ons veel geholpen toen het een ander onduidelijk was met de zitplaatsen in het vliegtuig en altijd handig om iemand erbij te hebben die de weg zo makkelijk weet en nog wat kleine dingetjes voor je kan regelen. We kregen een mooie bos tulpen. Een nog Hollandser ontvangst konden we ons niet wensen. We vertrokken naar de auto en Corina gilde dat het zo koud was toen ze de parkeergarage inliep. We reden via de A44 terug naar huis. We kwamen binnen en daar lagen twee vriendjes op het bed ons aan te kijken. Corina zette meteen de spullen op de grond en knuffelde en zoende de beestjes als een malle. Ze gaven gelijk kopjes en begonnen hard te spinnen. Ze waren duidelijk ook blij dat wij weer thuis waren. Albert zei al dat ze zo knuffelig waren de laatste tijd en dat Frits helemaal in Albert kroop om aandacht. We deden nog een bakkie gaven iedereen alvast hun souveniertje cadeau, ruimden een paar spullen op, namen afscheid van Jeroen, pakten de boodschappentassen en gingen samen met Albert en Dorien boodschappen doen. We voelden ons door de lichte slaapsessie nog goed. De klap kwam pas rond etenstijd. We werden door Albert en Dorien na het eten thuis weer afgezet, deden nog snel een bakkie en zijn gaan slapen rond een uur of half acht, we konden niet meer en waren zo vertrokken. Wat was onze reis gaaf en mooi. We hadden toch wel een dipje na zo'n prachtig land. Maar het is zeker fijn om weer bij je dierbaren te zijn. Nu binnenkort maar een feestje voor onze verjaardagen vieren in combinatie met fotoboeken en film van onze reis. Dit was dus ons laatste verhaal op deze reisblog. Ontzettend leuk om jullie reacties te lezen op reislogger en ook te horen dat we door deze verhalen het gespreksonderwerp waren op verjaardagen. Ja de verhalen waren erg lang, maar we deden het ook voor ons zelf. Altijd leuk om over lange tijd de grote maar ook kleinere details terug te lezen. We printen de verhalen op deze reislog ook uit en maken een mooi plakboek en fotoalbum. GJ heeft veel foldertjes, kaartjes, bonnetjes etc. bewaard. Einde.